21:30

21:30 ακούω Bebe στο Youtube. Σκέφτομαι να γράψω γιατί χάθηκα αλλά από την άλλη δεν υπάρχει λόγος.

21:30 και είμαι στο γραφείο.

Είναι αυτή η ώρα μετά το 12ωρο σε ένα γραφείο και σε έναν υπολογιστή για ακόμα μία μέρα που η κούραση σε ξεπερνάει και πλέον απλά σκέφτομαι πως θα γίνει να σηκωθώ από την θέση μου και θα κάνω όλο αυτό το ταξίδι της επιστροφής.

Χαρτιά απλωμένα, εκκρεμότητες που πάνε από την μία μέρα στην άλλη και εγώ απλά θέλω να διακτινιστώ στο σπίτι. Η σκέψη της διαδρομής με κάνει να αναβάλλω την αναχώρηση.

Στην άλλη πλευρά του δρόμου τα φώτα από το απέναντι κτίριο μαρτυρούν και μία άλλη κοπέλα στο γραφείο της, ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά, ένας καφές δίπλα της. Κοιταζόμαστε στα μάτια.

Ψέματα, δεν υπάρχει άλλη κοπέλα. Είμαι εγώ που αντικατοπτρίζομαι στην τζαμαρία. Το ξέρω ότι δεν υπάρχει άλλη κοπέλα εκεί απέναντι αλλά με παρηγορεί η σκέψη.

Οι μέρες περνάνε γρήγορα, η επαφή μου με τον έξω κόσμο πλέον είναι αυτό το τζάμι και η ζωή μου δεν είναι βγαλμένη από διαφήμιση της Amita. Δεν τρώω πρωινό με κέικ και βούτυρα αλλά στην καλύτερη περίπτωση μία μπάρα δημητριακών στο αμάξι, και δεν κάνω αμέριμνες βόλτες γιατί η μόνη μου διαδρομή είναι γραφείο σπίτι. Όμως εξακολουθώ να βλέπω την θετική πλευρά της ζωής.

Εξακολουθώ να είμαι πάνω στο δικό μου σύννεφο, όσο μπορώ.

Εξακολουθώ να λέω καλημέρα δυνατά και με χαμόγελο.

Εξακολουθώ να ονειρεύομαι πολύ.

Εξακολουθώ να θέλω να κάνω 300 καινούργια πράγματα που δεν προλαβαίνω

Εξακολουθώ να έχω τα ρούχα από το καλοκαίρι στις βαλίτσες

Εξακολουθώ να είμαι στο γραφείο και να γράφω αυτό το κείμενο…

Γράφω μονορούφι και δεν ξαναδιαβάζω. Ετοιμάζομαι να πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης γιατί αν δεν το κάνω έτσι μπορεί να μην το πατήσω ποτέ

Always look on the bright side of Life

"Always look on the bright side of life" τραγουδάω ξανά και ξανά για να μην το ξεχάσω σε καμία γωνία της διαδρομής. Σε καμία γωνία όπως αυτές των πάνελ της τηλεόρασης, της διάχυτης γκρίνιας και του φόβου που μας έχει πλημμυρίσει.

Ξυπνάω και κοιμάμαι με έναν κόμπο κάπου μεταξύ λαιμού και στομαχιού. Δεν μπορώ να διακρίνω που ακριβώς βρίσκεται. Κάνω όλες τις δουλειές με αυτόν τον κόμπο κάπου εκεί πίσω. Γελάω, μιλάω, τραγουδάω, περπατάω, διαβάζω, φωτογραφίζω, ξεχνιέμαι και κάποια στιγμή νάτος ξανά ο κόμπος εκεί. Μου θυμίζει  τι ζούμε, μου θυμίζει το άγχος που έχω. Θέλεις να κάνεις σχέδια και κάπου μέσα σου λες..μα μπορώ να κάνω σχέδια για ένα μήνα μετά; Κι όμως η ζωή συνεχίζεται λέω μέσα μου. Η ζωή δεν σταματάει ποτέ. Ο κόσμος ζει, ερωτεύεται, παντρεύεται, κάνει οικογένειες, δημιουργεί κάτω από όλες τις συνθήκες! Ακόμα και σε περίοδο πολέμου. (Αυτός είναι ο μονόλογος μου..αυτά επαναλαμβάνω στο μυαλό μου εκεί που ανεβαίνω τα σκαλιά του ΜΕΤΡΟ)

Από την φύση μου αισιόδοξη και επίσης αγχωτική.. οι δύο όψεις ενός εσωτερικού νομίσματος. Μία ζυγαριά που ισορροπεί μετά βίας και που αρκεί ένα "τσικ" για να γύρει δεξιά ή αριστερά.

Για να μην κλείσουμε έτσι..να και μερικές εικόνες από μία Κυριακάτικη βόλτα στο Μουσείο της Ακρόπολης και την γύρω περιοχή. Τραβηγμένες από το κινητό.

Τέλεια jazz μπάντα στην Ηρ. Αττικού. Ήθελα να κάτσω μέχρι το τέλος...

Ο τέλειος καπουτσίνο (?)

Μου κάνει πλάκα μία καφετιέρα, ναι ναι μία καφετιέρα. Και όχι μία οποιαδήποτε καφετιέρα, μία εσπρεσσιέρα!! Θέλει να με εκθέσει, είναι γεγονός. Έχω πειστεί. Θα μου πεις, πως μπορεί μία καφετιέρα να θέλει το κακό σου; Να θέλει να σε γελοιοποιήσει! Ε, κι όμως θέλει, δεν εξηγείται αλλιώς. Θέλει να με εκθέσει στα μάτια προϊσταμένης και συναδέλφου.

Internet-ική μαγεία!

Το διάβασα και δεν άντεξα.. Έπρεπε να το μοιραστώ. Το διάβασα και ταξίδεψα. Μπήκα στο λεπτό μέσα στην ιστορία αυτή και ξαφνικά μύρισε καλοκαίρι..παρά την μουντάδα που έχει εκεί έξω, παρά την βροχή που ρίχνει. Μύρισε ανανάς και τεκίλα..μύρισε καλοκαίρι..μύρισε έρωτας! 

Οδική παιδεία (or not)

Σήμερα γράφω με νεύρα, με πολλά νεύρα! Δεν ξέρω από που να το πιάσω το θέμα.. Μιλάμε για οδική ασφάλεια; Μιλάμε για παιδεία; Μήπως μιλάμε και για τα δύο; Μάλλον μιλάμε για ένα συνδυασμό και των δύο. Γιατί προφανώς η έλλειψη παιδείας φταίει και για τα υπόλοιπα...όπου στην περίπτωση μας είναι η ασφάλεια στους δρόμους. 

Οδηγώ και ξαφνικά βλέπω δίπλα μου να περνάει ένα αυτοκίνητο με ανοιχτό το παράθυρο, ο πατέρας με το κλασσικό χέρι έξω από το παράθυρο και μέχρι εδώ καλά αλλά κρεμασμένο είναι και το πιτσιρίκι του. Προς στιγμή προσπαθώ να καταλάβω από που ξετρύπωσε αυτό.. το έχει στα πόδια του; Όχι κρέμεται από το πίσω κάθισμα και έχει χωθεί για να βγάλει το κεφάλι και τα χέρια του στο παράθυρο. Χέρια απέξω, κεφάλι απέξω ανεμίζουν. Με πιάνει η καρδιά μου όσο το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου και όσο περνάνε σενάρια διόλου ευχάριστα από μπροστά μου.

Λίγο πιο κάτω και σταματημένοι στο ατελείωτο κόκκινο από το φανάρι δεν αντέχω και τραβάω την φωτογραφία! Μία κυρία από το διπλανό αμάξι του κάνει παρατήρηση και φυσικά εισπράττει την απάντηση του σε άπταιστα "γαλλικά". Και το πιτσιρίκι εκεί...ακλόνητο στη "θέση" του. Απολαμβάνει το αεράκι του χωρίς να καταλαβαίνει σε τι κίνδυνο το αφήνει ο πατέρας του να βρίσκεται.

Κάτι τέτοιες στιγμές που με πιάνουν τα διαόλια μου θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να τον καταγγείλω! Φυσικά όσοι οδηγούμε βλέπουμε πολλά τρελά σκηνικά και είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουν κάποιο παράδειγμα να μοιραστούν αλλά πραγματικά δεν κρατήθηκα σήμερα. Ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Γιατί δεν είναι το γεγονός ότι θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο αλλά ενός πλάσματος που δεν μπορεί ακόμα να έχει συναίσθηση του κινδύνου. 

Αυτά για τώρα...

Φιλιά

PS Η κατασκευή πέτυχε οπότε μετά την αποκάλυψη της έκπληξης.. σε αυτούς που προορίζεται θα σας την παρουσιάσω!

Επέστρεψα!

Καλά ας μην βάλουμε και στοίχημα...αλλά έτσι λέω, εγώ η μάντισσα Κάλχα! Πολύ τρέξιμο η προηγούμενη εβδομάδα και το ΣΚ...Ξέρω, ξέρω αυτό γράφω όλη την ώρα αλλά δυστυχώς αυτή ήταν η πραγματικότητα μου! Δεν είχα χρόνο για εμένα, για τον καλό μου, για τους φίλους μου, για το σπίτι μου, για τίποτα...καλά το σπίτι μου φωνάζει απελπισμένο Help! Help! Τα φυτά μου με "κοίταζαν" έτοιμα να βγάλουν πόδια και να πάνε στην βρύση μόνα τους...Καλά όσο για το ψυγείο εκεί απαιτείται πλέον επιχείρηση τύπου "Mission Impossible" και ο Tom (βλέπε Tom Cruise) μάλλον θα είναι απασχολημένος σώζοντας τον πλανήτη για να ξεκλέψει χρόνο να έρθει και κατά δώθε.. .

Το πρόγραμμα την εβδομάδα που μας πέρασε περιλάμβανε μόνο γραφείο οπότε όπως καταλαβαίνετε φωτογραφική δεν έπιασα στα χεράκια μου... Εδώ δεν έπιασα ξεσκονόπανο που χρόνος για φωτογραφική..αφήστε που οι φωτογραφίες θα ήταν μόνο από το γραφείο μου γιατί παραέξω δεν βγήκα... Αλλά πάει πέρασε...Έριξα και ένα βαρβάτο ύπνο χθες και προχθές, ξεκουράστηκα και τώρα επιστρέφουμε δυναμικά.. Πρώτο στη λίστα των υποχρεώσεων είναι το σπίτι...χθες ξεκίνησα να μαζεύω τα χειμωνιάτικα...και έπεται συνέχεια...

Βέβαια αυτές τις ημέρες σκαρώνω κάτι καινούργιο...με σύνεργα όχι την φωτογραφική μου μηχανή...αλλά με αυτά..

Αν τα καταφέρω θα δείτε άμεσα τα αποτελέσματα!

PS  Σας ζάλισα σήμερα,ε με τα δικά μου?? 

PS2 Χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι συμμετέχουν όλο και περισσότεροι στην φωτογραφική πρόκληση του Μαΐου! 

Day 26: Black & White

Η ζωή μου είναι πολύχρωμη γιατί έτσι επιλέγω να την ζω εγώ. Αλλά γύρω μου, στον χώρο μου έχω πολλά αντικείμενα τα οποία είναι άσπρα, μαύρα, γκρι. Ο καναπές, το τζάκι, ένας τοίχος γκρι, ακόμα και η τσάντα που κουβαλάει το ταπεράκι καθημερινά ασπρόμαυρη. Λατρεύω τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και τον χειμώνα φοράω είναι πολλές φορές ντυμένη σαν σκακιέρα, γιατί όλα και όλα.. όταν έρθει η άνοιξη θέλω χρώμα, πολύ χρώμα.

Ακόμα και αυτός ο πίνακας που κολλάω τις ανακοινώσεις πίσω από το γραφείο μου είναι ασπρόμαυρος τώρα που το σκέφτομαι...

Αυτόν τον πίνακα έβλεπα σήμερα και έκανα το κλικ με το κινητό..

Quick Note: Ο Μαίος μπήκε, οι bloggers που συμμετέχουν (στον Μάιο, μην κοιτάτε που εγώ έχω μείνει πίσω..)έχουν αυξηθεί..

Έχουμε και λέμε λοιπόν, όσα έχω δει είναι:  

• 365 days of bliss (το blog Που τα ξεκίνησε όλα στην Ελλάδα)
• Ανθομέλι
• Έκανε κι η μύγα blog
• Annoula's & Erato's mom
• Moments
• Marianth