Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου

Η photo είναι παλιά από το κινητό μου

Το επίσημο τριήμερο πέρασε αλλά το ανεπίσημο έρχεται!! Μπορεί όλοι να σκέφτονται το τριήμερο που μας πέρασε και να το αναπολούν, να σκέφτονται τι δεν έκαναν, από αυτά που προγραμμάτιζαν (εγώ είμαι master αυτής της κατηγορίας), να σκέφτονται πως η άτιμη η 25^η Μαρτίου πέφτει Κυριακή και άλλα τέτοια αλλά εγώ το μυαλουδάκι μου το γεμίζω με το επόμενο τριήμερο που για μένα είναι πολύ κοντά. Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου τραγουδάω εδώ και μέρες (παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι) και με αυτό στο μυαλό μου πέρασα αυτό το τριήμερο με την βροχή και τον αέρα που λυσσομανούσε. Τα αισιόδοξα σχέδια για δημιουργίες, για βόλτες, για ήλιο και άλλα τέτοια, περιορίστηκαν στο Σάββατο.

Με ανοιχτή την πόρτα της κουζίνας και 3 καφεδάκια μπροστά μας που με την ώρα γίνανε ποτάκια κάναμε τα πάντα. Ψυχανάλυση, ένα βιογραφικό της κακιάς ώρας, μαγείρεμα, καθάρισμα και όλα αυτά εν μέσω πολύ γέλιου! Μα πολύ γέλιου και πειράγματος. Ο ένας πείραζε τον άλλο. Πόσο μου αρέσει να έχω χαλαρούς ανθρώπους γύρω μου, που μπορούν να αυτοσαρκαστούν, που πειράζουν και πειράζονται χωρίς παρεξηγήσεις! Πέρασα ένα υπέροχο Σάββατο. Ήπια ροζουλιά κοκτέιλ, έφαγα homemade pizza, γέλασα, έκανα την κουζίνα χάλια και την ξαναμάζεψα και την ξαναέκανα χάλια και δεν με ένοιαζε στάλα.

Και ήρθε η Κυριακή που η μόνη μου ασχολία ήταν να γεμίζω ξύλα το τζάκι. Και το απόλαυσα! Αχ, πόσο το απόλαυσα… χαλάρωσα, χαζολόγησα και μόνο αυτό.

Την Δευτέρα θέλω απλά να την ξεχάσω γιατί ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω ότι φάγαμε!! Απορώ πως μας άντεξε αυτό το τραπέζι..Μα αυτό δεν ήταν Σαρακοστιανό τραπέζι..αυτό ήταν καταστροφή! Είχε τα πάντα όλα πάνω του. Κανονικά δεν έπρεπε να έχουμε ξεπεράσει αυτό το κατοχικό σύνδρομο με το πολύ φαγητό?? Χμ…

Αλλά είπαμε… εγώ ταξιδεύω από τώρα… στο επόμενο 3ήμερο.. και από εκεί υπόσχομαι πολλές πολλές φωτογραφίες γιατί μου έχει λείψει η μηχανούλα μου.

Μια μέρα μίας Μυρτώς (όπως, Μια μέρα μίας Μαίρης)

Καλημέρα,

Αυτές τις ημέρες έχω χαθεί. Δεν έχω βρει λίγο χρόνο να κάτσω κάτω και να γράψω, δεν έχω πάρει την φωτογραφική στα χέρια, δεν έχω μπει στην κουζίνα για να κάνω κανένα γλυκάκι, μόνο δουλειά και σπίτι και δουλειές σπιτιού και για πότε φτάνει η νύχτα ξανά δεν το καταλαβαίνω. Αισθάνομαι λίγο σαν την Μαίρη Παναγιωταρά. Ναι, αυτήν την κλασσική του τραγουδιού. 

Ok, μπορεί να μην έχω παιδιά αλλά και πάλι το 24ωρο μου φαίνεται τόσο λίγο. Πραγματικά θαυμάζω την μητέρα μου, ακόμα περισσότερο τώρα που δεν μένω πλέον μαζί με τους γονείς μου. Εργαζόμενη μητέρα και πάντα το σπίτι πεντακάθαρο, αν και είχε 2 διαόλια να τρέχουν και να παρατάνε παιχνίδια παντού. Και τα έκανε να μοιάζουν όλα τόσο εύκολα. Φαινόταν τόσο εύκολο, όταν το έκανε αυτή. Πάντα φαγητό μαγειρεμένο, ρούχα σιδερωμένα και τακτοποιημένα, σπίτι καθαρό και τακτικό. Εντάξει βοηθούσαμε και οι υπόλοιποι αλλά το γενικό πρόσταγμα της ανήκε πάντα.

Και να ΄μαι εγώ  τώρα, «νέα νοικοκυρά», με το πλυντήριο πιάτων μου, με τις ανέσεις μου να τρέχω σαν τον Βέγγο πανικόβλητη να τα βάλω σε μία τάξη. Και αυτό γίνεται πάντα νύχτα και καπάκι μετά την δουλειά, γιατί αν κάνω το λάθος να κάτσω, έστω και για 5 λεπτάκια, την έχασα την μπάλα! Και πάνω που βλέπεις το σπίτι καθαρό και τακτοποιημένο, τσουπ ξάφνου με το ανοιγοκλείσιμο του ματιού και πάλι είσαι στο σημείο μηδέν και φτου και από την αρχή. Και αυτή η σκόνη, μα από πού εμφανίζεται;; Και έρχομαι να ρωτήσω, ήταν τελικά τόσο εύκολο όσο το έκανε να δείχνει;

Στέλνω λοιπόν τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς, σε όλες τις μαχόμενες νοικοκυρές (χαχα- πολύ αγωνιστικό, ε?) και ας σκεφτώ τι άλλο πρέπει να κάνω για να είναι το σπίτι καθαρό το 3ήμερο. Γιατί το 3ήμερο θα κάνω μόνο πράγματα που μου αρέσουν, έτσι για αντίδραση στις γεμάτες τρέξιμο εβδομάδες.

Μυρτώ

Πήρα Βραβείο!!

Πήρα βραβείο!! Πήρα βραβείο!! Καλέ πήρα βραβείο σας λέω! Δεν με πιστεύετε?? Εκεί που κοίταγα αμέριμνη το Blog είδα ότι η γλυκιά  Κουκουβαγιο-μαμά ( που μου θυμίζει αυτό που έλεγα όταν ήμουν μικρή στην δική μου μαμά, ότι δηλαδή με βλέπει τόσο καλή επειδή είμαι το κουκουβαγιάκι της δηλαδή) με κάλεσε για να μου απονείμει βραβείο!!!

Για την Αθήνα που αγαπώ..

Την προηγούμενη εβδομάδα έτυχε να περάσω μετά από πολύ καιρό με τα πόδια από το κέντρο της Αθήνας. Πέρασα από την Βασιλίσσης Σοφίας, από εκεί μέσα από την πλατεία Συντάγματος, Ερμού, Μοναστηράκι για να καταλήξω στο Θησείο.  Ήταν Τετάρτη απόγευμα. Είχε πολύ κρύο και τα μαγαζιά ήταν κλειστά.

Απολάμβανα την εικόνα της πόλης που είχα καιρό να νιώσω έτσι. Πέτυχα την αλλαγή της φρουράς με τους εύζωνες να διασχίζουν αγέρωχοι την βασιλίσσης Σοφίας, τους σαλεπιτζίδες να φωνάζουν διαφημίζοντας το ζεστό σαλέπι τους,  (Το ζήλεψα, γιατί έχω δοκιμάσει στην Τουρκία και απλά είναι το ιδανικό αντίδοτο στο κρύο, αλλά μάλλον θα βρω σκόνη για να φτιάξω μόνη μου)

Είδα το υπαίθριο λουλουδάδικο, δίπλα σχεδόν στην εκκλησία της Καπνικαρέας. 

Πέρασα από τα κλειστά εκείνη την ώρα μαγαζάκια του Μοναστηρακίου και κάθε τόσο σήκωνα το βλέμμα μου και έβλεπα την αγέρωχη Ακρόπολη, φωτισμένη και σταθερή. Μαγική και φωτισμένη στεκόταν εκεί, να μου δίνει την ίδια αίσθηση όπως  τότε, όταν την κοίταζα εκεί στην εφηβεία που φεύγαμε από το Χαλάνδρι για να πάμε στην «Υδρία» στο Μοναστηράκι να φάμε σουφλέ σοκολάτας και να μιλήσουμε με τις φίλες. Ανεμελιά.. Αυτή η παγωμένη νυχτερινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μου θύμισε πόσο όμορφη είναι η πόλη που ζω, και πως μέσα στην ασχήμια που της έχουν φορτώσει έχει «διαμάντια» που λάμπουν. Με έκανε να ξεχάσω τα καθημερινά προβλήματα και να νιώσω ευτυχία.

Χθες όταν έβλεπα τα πλάνα με την Αθήνα να φλέγεται για μία ακόμα φορά και στο βάθος την φωτισμένη Ακρόπολη, θύμωσα, νευρίασα, πόνεσα. Πονάω να βλέπω μνημεία σαν τα κτίσματα του Τσίλλερ να παραδίνονται στις φλόγες. Δεν μπορώ να φανταστώ στο όνομα ποιάς ιδεολογίας καίνε αυτά τα κτίσματα και τα μαγαζιά. Τι αντικατοπτρίζουν αυτά τα μαγαζιά; Τον καπιταλισμό; Τα δάκρυα στα μάτια των εργαζομένων το επόμενο πρωί τα έχουν δει όμως; Που βλέπουν το μεροκάματο τους να έχει γίνει στάχτη και αυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι ούτε και η τελευταία.

Εικόνα της καμένης Αθήνας αρνούμαι να βάλω, άλλωστε την βλέπουμε συνεχώς σε όλα τα Μέσα.

ΥΓ: Πραγματικά δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω..

Think positive!

Ελευθερία-Ευτυχία

Αυτές τις ημέρες που πέρασαν προσπαθούσα να κρατήσω την διάθεση μου σε θετικά επίπεδα. Με όλα αυτά που άκουγα από το πρωί στην  τηλεόραση μου ήταν λίγο δύσκολο.  Όσο σκέφτομαι την  κατάσταση που επικρατεί τόσο με πιάνει ένα σφίξιμο, ένας φόβος για το μέλλον. Αλλά δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Μόλις καταλάβω ότι μιζέριασα λιγάκι παραπάνω, με μαλώνω και με επαναφέρω στην τάξη.

Περιμένοντας το χιόνι..

Δευτέρα πρωί, το ξυπνητήρι χτυπάει στις 6, το κλείνω, 6:10 ξαναχτυπάει, το κλείνω, σηκώνομαι αργά και βασανιστικά. Σέρνω το κορμί μου στο μπάνιο, ανοίγω χαμηλά το ράδιο (γιατί κάποιοι ακόμα κοιμούνται..) και αρχίζω να ετοιμάζομαι. Πατζούρια κλειστά φυσικά και δεν έχω ακόμα εικόνα του τι γίνεται έξω. Ο εκφωνητής των ειδήσεων μιλάει για πολικές θερμοκρασίες (και αρκούδες), επέλαση του χιονιά και άλλα τέτοια..Τρέχω με μία κρυφή ελπίδα στο παράθυρο της κουζίνας, κολλάω την μύτη στο τζάμι και κοιτάω… χιόνι;; χιόνι;;; Μα που είναι το χιόνι;;;