Day 17: Something you don't like

Τι δεν μου αρέσει? Χμ...Πολλά..

Δεν μου αρέσουν... Οι μίζεροι άνθρωποι, οι εικόνες που αντικρίζω καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας, η αίσθηση της εγκατάλειψης, οι λυπημένες φάτσες στο ΜΕΤΡΟ (γιατί ξέρω ότι κουβαλάνε μεγάλο φορτίο από πίσω τους), η έλλειψη προσωπικού χρόνου, το άγχος αν θα μας φτάσουν τα λεφτά, αν θα έχουμε δουλειά και τον επόμενο μήνα, την επόμενη μέρα.. Πολλά είναι αυτά που δεν μου αρέσουν..ακόμα και πιο απλά..όπως το σιδέρωμα, ή το άπλωμα των πλυμμένων ρούχων...

Χθες απόγευμα ήμουν στο σπίτι των αγαπημένων κουμπαρούληδων στου Ζωγράφου και εκεί που κοίταζα από το παράθυρο έβλεπα τις εστίες απέναντι να λούζονται από τον απογευματινό ήλιο. Οι φοιτητές σε μία προσπάθεια να ομορφύνουν το άχαρο κτίριο-δωμάτιο τους έχουν βάψει ο καθένας το μπαλκονάκι του με διαφορετικό χρώμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός ιδιαίτερου χρωματιστού κολαζ. Μία εικόνα που δεν μπορώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι..

Σίγουρα με λυπεί που αυτές είναι οι υποδομές για τους φοιτητές μας. Ακόμα αισθάνομαι μία από αυτούς αν και συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει μερικά χρόνια από όταν τελείωσα με το θέμα φοιτητική ζωή. Και γι'αυτό στεναχωριέμαι και θυμώνω όταν βλέπω την ποιότητα της παιδείας σε αυτά τα χάλια! Εκεί μέσα, σε αυτά τα δωμάτια-κουτάκια στεγάζουν 18χρονα παιδιά τα όνειρα τους, τους έρωτες τους, τις ελπίδες τους, τα ξενύχτια τους, την ζωή τους όλη. Αντί για τα κουτάκια αυτά έπρεπε οι εστίες να είναι χώροι όμορφοι, που να σε κάνουν πιο δημιουργικό, να σε διευκολύνουν και να σε απελευθερώνουν αντί να σε εγκλωβίζουν.

Εστίες Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου

ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη για την κακή ποιότητα της φωτογραφίας αλλά τραβήχτηκε από το κινητό μου.

ΥΓ2: Η ανάρτηση αυτή αποτελεί μέρος της πρόκλησης για την οποία σας μίλησα εδώ  , την βρήκα στο blog 365 days of bliss και έχει ξεκινήσει από το blog της Fat Mum Slim