Μια μέρα μίας Μυρτώς (όπως, Μια μέρα μίας Μαίρης)

Καλημέρα,

Αυτές τις ημέρες έχω χαθεί. Δεν έχω βρει λίγο χρόνο να κάτσω κάτω και να γράψω, δεν έχω πάρει την φωτογραφική στα χέρια, δεν έχω μπει στην κουζίνα για να κάνω κανένα γλυκάκι, μόνο δουλειά και σπίτι και δουλειές σπιτιού και για πότε φτάνει η νύχτα ξανά δεν το καταλαβαίνω. Αισθάνομαι λίγο σαν την Μαίρη Παναγιωταρά. Ναι, αυτήν την κλασσική του τραγουδιού. 

Ok, μπορεί να μην έχω παιδιά αλλά και πάλι το 24ωρο μου φαίνεται τόσο λίγο. Πραγματικά θαυμάζω την μητέρα μου, ακόμα περισσότερο τώρα που δεν μένω πλέον μαζί με τους γονείς μου. Εργαζόμενη μητέρα και πάντα το σπίτι πεντακάθαρο, αν και είχε 2 διαόλια να τρέχουν και να παρατάνε παιχνίδια παντού. Και τα έκανε να μοιάζουν όλα τόσο εύκολα. Φαινόταν τόσο εύκολο, όταν το έκανε αυτή. Πάντα φαγητό μαγειρεμένο, ρούχα σιδερωμένα και τακτοποιημένα, σπίτι καθαρό και τακτικό. Εντάξει βοηθούσαμε και οι υπόλοιποι αλλά το γενικό πρόσταγμα της ανήκε πάντα.

Και να ΄μαι εγώ  τώρα, «νέα νοικοκυρά», με το πλυντήριο πιάτων μου, με τις ανέσεις μου να τρέχω σαν τον Βέγγο πανικόβλητη να τα βάλω σε μία τάξη. Και αυτό γίνεται πάντα νύχτα και καπάκι μετά την δουλειά, γιατί αν κάνω το λάθος να κάτσω, έστω και για 5 λεπτάκια, την έχασα την μπάλα! Και πάνω που βλέπεις το σπίτι καθαρό και τακτοποιημένο, τσουπ ξάφνου με το ανοιγοκλείσιμο του ματιού και πάλι είσαι στο σημείο μηδέν και φτου και από την αρχή. Και αυτή η σκόνη, μα από πού εμφανίζεται;; Και έρχομαι να ρωτήσω, ήταν τελικά τόσο εύκολο όσο το έκανε να δείχνει;

Στέλνω λοιπόν τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς, σε όλες τις μαχόμενες νοικοκυρές (χαχα- πολύ αγωνιστικό, ε?) και ας σκεφτώ τι άλλο πρέπει να κάνω για να είναι το σπίτι καθαρό το 3ήμερο. Γιατί το 3ήμερο θα κάνω μόνο πράγματα που μου αρέσουν, έτσι για αντίδραση στις γεμάτες τρέξιμο εβδομάδες.

Μυρτώ