First I had a life, now I have a computer and a modem

Αυτό έλεγε ένα t-shirt που με τρέλα φόραγα στην εφηβεία. Τότε ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία αυτής της μπλούζας γιατί εκτός από λίγο αθώο chat δεν μπορώ να πω ότι με ενδιέφεραν και πολλά πολλά. Τότε τρέχαμε για μαραθώνιους καφέδες με τις φίλες, αναλύοντας μία ματιά στην αυλή του σχολείου και μετέπειτα στο κυλικείο του Πανεπιστημίου.  Τότε ανταλλάσσαμε μηνύματα σε χαρτάκια, στο σχολείο, και μέσω κινητού στο Πανεπιστήμιο. Τότε τα κινητά δεν είχαν χρώματα και φωτογραφική μηχανή και ίσως τελικά η ζωή ήταν πιο απλή. Γιατί δεν παλεύαμε να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλον στο fb, στο twitter κλπ με το πόσο ωραία περνάμε στις διακοπές, τι κεφάτοι είμαστε, πόσο ερωτευμένοι με το έτερον ήμισυ και άλλα τέτοια.

Σας γράφει ένα social media freak. Έχω fb, έχω twitter, έχω linkedin, προσφάτως απέκτησα blog και στο παρελθόν ίσως κατά λάθος να είχα γραφτεί και σε κανένα εγχώριο social media που δεν μπήκα ποτέ! Τις τελευταίες μέρες όμως με έχει πιάσει ένα άγχος ότι η ζωή μου έχει συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με τα social media και τη νέα τεχνολογία και ίσως χρειάζεται λίγη απεξάρτηση. 


Μου αρέσει να έχω ελέγχω του εαυτού μου. Και αν και είμαι πχ coffeeholic, πίνω καφέ γιατί τον απολαμβάνω. Απολαμβάνω την γεύση του, το άρωμα του και την αίσθηση όταν περνάει στον λαιμό μου. Όμως δεν τον έχω ανάγκη για να «ανοίξει το μάτι μου». Έτσι θέλω να είναι και η σχέση μου με τα social media. Μου αρέσει η άμεση ενημέρωση που μου προσφέρουν (πλέον ειδήσεις παρακολουθώ μέσω twitter) αλλά δεν θέλω να τα έχω ανάγκη για να «υπάρξω».

Αγαπώ την φωτογραφία. Πάντα την αγαπούσα. Όσοι με ξέρουν από παλιά, θα θυμούνται ότι φωτογράφιζα ασύστολα, αλλά υπάρχουν και φορές που απλά δεν με νοιάζει να σηκώσω την φωτογραφική μηχανή. Θέλω απλά να απολαύσω την στιγμή, όπως την πρώτη μέρα που έφτασα στην Ολλανδία (part I, part II). Απλά κοίταζα, για να ρουφήξω όσο πιο πολλές εικόνες στη φωτογραφική μηχανή του μυαλού. 

Χθες, κατά την διάρκεια της περιήγησης μου στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στο πολύ ενδιαφέρον  Think positive blog, του  Στάθη Χαϊκάλη και από εκεί τσουπ διάβασα ένα άρθρο: «Το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα, αυτό χωρίς το i-phone» (να είδατε, αυτό είναι το ωραίο, το ένα φέρνει το άλλο και ανακαλύπτεις συνεχώς νέα πράγματα). Τόσο το κείμενο του κ. Χαϊκάλη όσο και το ξένο άρθρο  ήρθαν να προστεθούν στον προβληματισμό μου.

Που βρίσκεται τελικά η λεπτή γραμμή?